Zoen-en-zoef zone maakt einde aan verkeerschaos bij Wageningse school

Tijdens het korte ritje naar onze school passeren we nog twee andere basisscholen. Het is opvallend dat juist rondom de scholen op de route vaak de meest onoverzichtelijke situaties ontstaan doordat verschillende verkeersstromen van voetgangers, fietsers en automobilisten op een onoverzichtelijke manier door elkaar krioelen.

Tot voor kort was dit ook bij onze eigen school het geval, nogal wat ouders kwamen de kinderen met de auto brengen en parkeerden deze dan als het even kon soms bijna óp het schoolplein.

De eerste ouders die aankwamen, zetten hun auto aan de rechterkant van de weg, de volgenden parkeerden hem links op de stoep en wie ‘te laat’ was manoeuvreerde er tussendoor in de hoop ergens verderop nog een plekje te vinden. Iedere ochtend en middag stonden er dus drie rijen auto’s naast elkaar in het relatief smalle straatje direct voor de school. Daar mochten degenen die te voet of met de fiets kwamen dan vervolgens tussendoor zigzaggen.

Dit was niet alleen een volstrekt onoverzichtelijke situatie, het was ook echt levensgevaarlijk en leverde bovendien de nodige irritaties tussen ouders onderling.

Nadat mijn jongste dochter een keer bijna van de sokken werd gereden, was voor mij de maat vol. Aanvankelijk in een vlaag van frustratie heb ik de school een brief geschreven en voorgesteld om een verkeerscommissie op te richten die zich over het probleem zou buigen.

Toen bleek dat ik al gauw een groepje gemotiveerde medestanders had die ook iets aan de situatie wilden doen, sloeg de frustratie al snel om in inspiratie. Met zoveel scholen in Nederland die met hetzelfde probleem te maken hebben kon het toch niet anders dan dat er ergens al een goede oplossing bedacht was die ook bij ons kon werken!?

De eerste, en achteraf hele belangrijke stap, was om bij bewoners uit de buurt te informeren hoe die tegen de situatie aankeken. Al snel bleek dat ook bij hen onbegrip was en irritatie over het verkeersinfarct in de wijk. Tegelijkertijd bleek ook dat er een aantal jaar eerder al een poging was gedaan om de situatie veiliger te maken, maar dat er toen, onder andere vanuit de gemeente, zulke drastische maatregelen waren voorgesteld dat de wijk dát niet zag zitten.

Diezelfde gemeente reageeerde aanvankelijk dan ook nogal 'afhoudend' toen we ze om ondersteuning en advies vroegen. Ten eerste had de veiligheid bij scholen, gek genoeg, geen prioriteit in het Gemeentelijk Mobiliteitsplan, en ten tweede bestond bij hen het beeld dat de wijk tégen een aanpassing aan de verkeerssituatie was.

Toen duidelijk werd dat er in de wijk wel degelijk draagvlak was om de situatie aan te pakken, maar dat sommige voorstellen als té ingrijpend waren ervaren, kwam er ook bij de gemeente weer wat ruimte om over een oplossing na te denken. Geheel in de geest van de huidige ‘participatiesamenleving’ stelde de gemeente echter wel dat men weliswaar met ons mee wilde denken maar dat er geen geld was en dat het initiatief en het draagvlak bij ons als ouders en de wijk vandaan moest komen.

Vanaf dat moment hebben we gedurende een maand of acht intensief overlegd met alle partijen en daarbij allerlei verschillende opties onderzocht. Ook hebben we uitgebreid tellingen verricht om in te schatten hoeveel ouders er met de auto kwamen en hoeveel alternatieve parkeerplekken er beschikbaar waren.

Bij iedere tussenstap hebben we steeds zo goed mogelijk geprobeerd om alle partijen (school, ouders, wijkbewoners, wijkpanel, wijkagent, gemeente) te informeren. Steeds stond bij ons centraal dat het primair ging om het vergroten van de verkeersveiligheid rondom de school én dat de inzet was om de kinderen zo veel mogelijk zelfstandig (te voet en met de fiets) naar school te kunnen laten komen.

Écht zicht op een oplossing kwam er pas nadat we op school een informatieavond hadden georganiseerd voor alle partijen waar we onze overwegingen en voorstellen presenteerden. De klas puilde uit van de belangstellenden en hoewel er best een aantal kritische vragen en kanttekeningen werden geplaatst had iedereen na afloop wel het idee dat er een gemeenschappelijk belang én oplossing in zicht was, inclusief de gemeente die uiteraard ook voor de avond was uitgenodigd. Vanaf dat moment ging het hard.

Enthousiast geworden over de positieve energie op de school en in de wijk bleek plotseling dat de gemeente ons toch op verschillende manieren kon faciliteren.

Omdat noch de wijk, noch de gemeente een voorkeur had voor een officieel parkeerverbod, hebben we er uiteindelijk voor gekozen om het parkeren voor de school te ontmoedigen met behulp van paaltjes langs de stoeprand en een ‘campagne’ van de schoolkinderen voor een ‘verkeersveilige straat’.

De gemeente bleek ‘op de werf’ nog een hele reeks paaltjes te hebben liggen die wij kosteloos konden gebruiken en was zelfs bereid deze voor ons te plaatsen en in één moeite door nog een paar knelpunten (verlengen en verlagen stoeprand) mee te nemen.  

De school was ondertussen enthousiast geworden om samen met de kinderen de paaltjes in vrolijke kleuren te verven en de wethouder werd bereid gevonden om het laatste paaltje mee te schilderen.

Daarmee is er nu een officieus parkeerverbod en alleen nog een ‘zoen en zoef zone’ voor de school. Ouders die toch met de auto naar school willen komen wordt dringend verzocht deze verderop in één van de parkeerhavens te parkeren.

De straat voor de school heeft een metamorfose ondergaan waarbij er tegenwoordig alle ruimte is voor ‘langzaam verkeer’. Dat dit ook écht uitnodigend werkt blijkt wel uit het feit dat steeds meer ouders nu de auto laten staan en met de kinderen op de fiets naar school komen. Een ander belangrijk resultaat is ook dat er bij de gemeente nu een duidelijke opening is om ook over andere verkeersknelpunten op de route naar school in gesprek te gaan is

Bas Breman
Ouder / verkeerscommissie Piekschool Wageningen

Links

http://www.deweekkrant.nl/pages.php?page=3171743

https://www.youtube.com/watch?v=Ta60yuGtzsg